1. ხოლო ძლიერმან ღმერთმან მიაქცია ბოროტი ამანის თავსავე მისსა და განაშორა ძილი მეფისაგან მას ღამესა და ეღვიძა. და ჰრქუა მოსაჴსენებელთმწერალსა მისსა შემოღებად წიგნები მოსაჴსენებელი დღეთა, რათა იკითხვიდეს მათ; და მოუწოდეს წიგნისმკითხველსა და მწიგნობართა და მოიღეს წიგნები2. და აღმოიღო წიგნი იგი მარდოქესთჳს დაწერილი მეფისათჳს სპარსთასა და უჟიკთა და უკითხვიდა მეფესა დაწერილსა მას მარდოქესთჳს, ვითარ-იგი უთხრა მეფესა ორთა მათ საჭურისთათჳს, რომელნი სცვიდეს მას. ეგულვებოდათ დასხმად ჴელთა არტაქსექს მეფისა ზედა და მოკლვად მისა, და რომელი ქმნა მარდოქე ქველისსაქმე და განარინა მეფე, და დაიდვა იგი გონებასა3. და თქუა მეფემან: რაჲ მადლი და დიდებაჲ მიმიცემიეს მარდოქესთჳს? ჰრქვეს მსახურთა მეფისათა: არარა, არცა ერთი, რომლისა მიერ იხილე სარწმუნო-ყოფა შენდა, ვითარ-იგი იზრუნა შენთჳს. და მოიწია განთიადი4. თქუა მეფემან: ვინ არს ეზოსა? ხოლო ამან მოსრულ იყო ბრძანების მოღებად მეფისაგან, რათა დამოჰკიდოს მარდოქე ძელსა მას, რომელი განმზადა.5. ჰრქვეს მსახურთა მეფესა:6. ამან აქა არს გარემდგომარე და ჰრქუა მეფემან: შემოუწოდეთ! და ჰრქუა მეფემან ამანს: რაჲ უყო მე კაცსა, რომლისა მნებავს დიდ-ყოფა მისი? განიზრახა ამან გულსა თჳსსა, -- ვისიმე ჰნებავს მეფესა განდიდება, არა თუ ჩემი?7. მიუგო ამან: კაცი, რომლისა ჰნებავს მეფესა განდიდება...8. მოიღონ სამოსელი სამეფო და საჴედარი, რომელსა მეფე აღჯდებოდეს, და მისცენ კაცსა მეფისა საყვარელსა, დიდებულსა მას.9. და შეჰმოსონ სამოსელი იგი კაცსა მას, რომელი შეიყვანა მეფემან და აღსვან იგი საჴედარსა სამეფოსა და ქადაგი იზახდეს უბანთა შორის ქალაქისათა და იტყოდეს: ესრეთმცა არნ ყოველი კაცი, რომელი იყოს მეფისათჳს ერთგული და პატივის-მცემელი და უნდეს მეფესა დიდ-ყოფა მისი10. და ჰრქუა მეფემან ამანს: კეთილ არს სიტყვა ეგე, ადრე ყავ, რბიოდე! და მოიბ ცხენი და სამოსელი, ვითარცა სთქუ, ყავ ეგრეთ. მარდოქე ჰურია, რომელი არს ეზოსა მეფისა შენისასა, ნუმცა რაჲ დავარდების სიტყუათა შენთაგანი, რომელსა იტყოდე ჩემ წინაშე. ვითარცა გულისხმა-ყო ამან, რამეთუ არა იგი არს, რომელი-იგი დიდებულ-ყო ფრიად, არამედ მარდოქე, შეიშთო გული მისი11. და მოიღო ამან სამოსელი იგი და ცხენი სირცხჳლეულმან და ჰრქუა მარდოქეს: განიძარცვე ძაძა შენი. ხოლო მარდოქე შეძრწუნდა, ვითარცა მოსიკუდიდი, და ჰრქუა: ჵ უკეთურო! გვეკიცხვა ჩვენთა ბოროტთა ზედა. და განსძარცვა ძაძა იგი ძალით და შეჰმოსა მას სამოსელი დიდებისა. ხოლო მარდოქეს ეგონა, ვითარმედ სასწაულსა რასამე ჰხედავს. და გული მისი იყო ღმრთისა თანა. ხოლო შეძრწუნებულ იყო ფრიად, განკჳრვებულ იყო უზომოდ. და ისწრაფა ამან აღსმად მისა ცხენსა და გამოვიდა და წინაუძღოდა მას. და ქადაგებდა უბანთა ქალაქისათა და იტყოდა: ესრეთ ეყოს ყოველსა კაცსა, რომელმან მეფესა პატივ-სცეს, რომლისა უნდეს მეფესა დიდებად12. ხოლო ამან თავდაკიდებული წარვიდა თჳსთა მისთა თანა მწუხარე. და მარდოქე მოიქცა ეზოდ მეფისა და აკურთხევდა ღმერთსა.13. და უთხრა ამან ზოსარას, ცოლსა თჳსსა, და მეგობართა ყოველი ესე, რაჲცა შეემთხჳა მას. და ჰრქუეს ამანს ცოლმან თჳსმან და მეგობართა თჳსთა (ვინათგან იტყოდე მათთჳს ბოროტსა, ბოროტიცა წინაწარგიძღვა შენ. დუმენ აწ უკუე, ნუ იტყჳ მათთჳს ბოროტსა); უკუეთუ ნათესავისაგან ჰურიათასა არს მარდოქე, და იწყე დამდაბლებად წინაშე მათსა. დაცემით ეც, და ვერ ერეოდე მათ, რამეთუ უფალი ღმერთი ცხოველი არს მათ ზედა და სძულს ამპარტავანება14. და ვიდრე იგი ამას იტყოდა, მოიწივნეს ორნი საჭურისნი და ასწრაფებდეს ამანს მისლვად სმასა მას, რომელი მზა-ეყო ესთერს. და ესთერ გულდებულ იქმნა და განმხიარულდა.