📋 სარჩევი
ს ი ტ ყ უ ა ჲ ე ს ე: „ანუ ყავთ ხე იგი კეთილ და ნაყოფიცა მისი კეთილ; ანუ ყავთ ხე იგი ხენეშ და ნაყოფიცა მის ხენეშ; რამეთუ ნაყოფისაგან ხე იგი საცნაურ არს“ (12,33).
არა კმა-ყვნა პირველნი იგი მხილებანი, არამედ სხუასაცა სიტყუასა ეტყჳს შერცხჳნებად მათდა; ხოლო სიტყუაჲ ესე ესევითარი არს: არავინ თქუენგანმანო აბრალა განკურნებულთა მათ, ვითარმცა არა განკურნებულ იყვნეს, არცა ვინ თქუა, თუ: ბოროტ არს ეშმაკისაგან თავისუფლებაჲ; რამეთუ რაოდენცა ურცხჳნო იყვნეს, ვერ ძალ-ედვა ესე თქუმად. ვინაჲთგან უკუე საქმესა მას ვერ სძაგებდეს, ხოლო მოქმედსა მისსა შეასმენდეს, ამხილებს, ვითარმედ უპირული არს ესე შესმენაჲ და სრულიად ცოფთაჲ.
ამისთჳს ეტყჳს, ვითარმედ: ანუ ყავთ ხე იგი კეთილ და ესრეთ ნაყოფიცა კეთილად შეჰრაცხეთ, რამეთუ ხე ნაყოფისაგან იცნობების, არა ნაყოფი - ხისაგან; დაღაცათუ ხე არს მიზეზ ნაყოფისა, არამედ ნაყოფი ხისა საცნაურმყოფელი არს. უკუეთუ კულა ხე ხენეშად შეგირაცხია, ნაყოფისაცა სიხენეშეღა თქუთ, თუ ძალ-გიც, არა გაყენებ, რომელ არიან საქმენი ჩემნი. ხოლო უკუეთუ საქმენი საქებელ არიან და ვერარას განჰგმობთ, ვი-თარ ჩემდამო ჰგმობთ, მოქმედისა ესევითართა საქმეთაჲსა? იგინი არიან ნაყოფ და მე - ხე, ვითარ ნაყოფსა აქებთ და მე შეურაცხ-მყოფთ?
რამეთუ ვითარცა ზემო თქუა, აქაცა მოასწავებს, ვითარმედ: „ვერ ჴელ-ეწიფების ხესა კეთილსა ნაყოფი ხენეში გამოღებად, ვერცა ხესა ხენეშსა ნაყოფი კეთილი ყოფად“.1 ხოლო ვინაჲთგან არა თავისა თჳსისათჳს ოდენ, არამედ სულისა წმიდისათჳს ჰყოფს სიტყუასა, ამისთჳს სამართლად შეჰრისხავს მათ და ეტყჳს:
ს ა ხ ა რ ე ბ ა ჲ: „ნაშობნო იქედნეთანო, ვითარ ჴელ-გეწიფების კეთილისა სიტყუად, რამეთუ თქუენ უკეთურნი ხართ? რამეთუ ნამეტნავისაგან გულისა პირი იტყჳნ“ (12,34).
თ ა რ გ მ ა ნ ი: ამათ სიტყუათა მიერ გამოაჩინებსცა, ვითარმედ ჭეშმარიტ არს სიტყუაჲ იგი პირველი: რამეთუ აჰა ესერა თქუენ ბოროტნიღა ხართ, ნაყოფსა კეთილსა ვერ გამოიღებთო, არცა თუ სიტყჳსა კეთილისა ძალ-გიც თქუმად, არამედ რაჲ-იგი პირველითგან ჩუეულებით გაქუს ზრდილობითა მაგით ბოროტითა და მშობელთაგან უკეთურთა. იხილე უკუე სიტყჳსა ამის წესიერებაჲ: არა თქუა, თუ: ვითარ ჴელ-გეწიფების სიტყუად კეთილისა, რამეთუ ნაშობნი იქედნეთანი ხართ? რამეთუ ესე არა აყენებს კეთილისა სიტყუად გინა საქმედ, მშობელთა მედგართაგან შობაჲ,
1 მათ. 7,18.
არამედ: „ვითარ ჴელ-გეწიფებისო კეთილისა სიტყუად, რამეთუ თქუენ უკეთურნი ხართ?“
ხოლო ნაშობად იქედნეთა უწოდა, რამეთუ მშობელთათჳს ზუაობდეს. ამისთჳს შვილებისაგან აბრაჰამისა განაშორნა იგინი და პატივისა მისგან შიშუელ-ყვნა და უჩუენა, თუ ვინ იყვნეს მშობელნი მათნი: მკლველნი იგი წინაჲსწარმეტყუელთანი, მომპოვნებელნი იგი კერპთმსახურებისანი და მკლველნი შვილთა თჳსთანი შესაწირავად ეშმაკთა, მოქმედნი იგი მოუგონებელთა მათ ბოროტთანი, მსგავსნი ამათნივე.
„რამეთუ ნამეტნავისაგან გულისა პირი იტყჳნ“. აქა კუალად უჩუენებს, ვითარმედ ღმრთეებრ იცნის ყოველნი დაფარულნი გულთა მათთანი, და ვითარმედ არა სიტყუათაჲ ხოლო, არამედ ბოროტთაცა გულისზრახვათა ბრალი მიეჴადოს მათ. და გამოაჩინებს, ვითარმედ დაღაცათუ თავადმან, ვითარცა ღმერთმან, იცის ყოველივე, არამედ ამას კაცნიცა შემძლებელ არიან ცნობად სიტყუათაგან ბაგეთაჲსა, წესსა მას გონებისასა. ამისთჳსცა ოდეს გუესმას კაცისაგან სიტყუანი ბოროტნი, ვსცნობთ, ვითარმედ ეგევითარივე არს წყაროჲ, ვითარი არს მისგან გამოსრული იგი ნაკადული; და უფროჲსღა გონებისა საქმე უფროჲს არს, ვიდრეღა ბაგეთაჲ. რამეთუ ენითა ანუ ერიდებინ ვის, ანუ ეშინინ, ანუ ჰრცხუენინ, და მცირედი აღმოთქჳს, ხოლო გული დაფარულთა შინა ურიდად შობს ყოველსავე ბოროტსა, უკუეთუ არა ეშინოდის ღმრთისა; და ოდეს განმრავლდეს ბოროტი იგი გულისაჲ, მაშინ ნამეტნავი იგი ბაგეთა მიერ გარდაეფინების. ამისთჳსცა იტყჳს:
ს ა ხ ა რ ე ბ ა ჲ: „კეთილმან კაცმან კეთილისაგან საუნჯისა გამოიღის კეთილი, და ბოროტმან კაცმან ბოროტისაგან საუნჯისა გამოიღის ბოროტი“ (12,35).
თ ა რ გ მ ა ნ ი: ესე იგი არს: არა ხოლო თუ ბოროტსა ზედა, არამედ კეთილსაცა ეგრეთვე არს, რამეთუ ვითარიცა იყოს საუნჯე, ეგევითარივე არს მისგან მომავალი იგი. რამეთუ ამისთჳს საუნჯედ უწოდა, რაჲთა სიმრავლე გამოაჩინოს გინა თუ კეთილისაჲ, გინა თუ ბოროტისაჲ, და სცნა, ვითარმედ პირით მცირედი ნაწილი გულისაჲ გამოჩნდის. ამისა შემდგომად აღაორძინებს შიშსა მას და იტყჳს:
ს ა ხ ა რ ე ბ ა ჲ: „ხოლო მე გეტყჳ თქუენ: ყოველი სიტყუაჲ უქმი, რომელსა იტყოდიან კაცნი, მისცენ სიტყუაჲ მისთჳს დღესა მას სასჯელისასა. რამეთუ სიტყუათა შენთაგან განჰმართლდე და სიტყუათა შენთაგან დაისაჯო“ (12,36-37).
თ ა რ გ მ ა ნ ი: იხილეა სამსჯავროჲსა მის სიმართლე? არა თუ სიტყუა-თაგან უცხოთაო, არამედ შენთავე სიტყუათაგან ანუ დაისაჯო, ანუ განჰმართლდე. ხოლო რაჲ არს სიტყუაჲ უქმი? - ყოველივე სიტყუაჲ ცუდი, რომლისაგან არარაჲ არნ საქმე საჴმარი: ყოველი სიტყუაჲ ტყუილისაჲ, ყოველივე სიტყუაჲ ძჳრის-ზრახვისაჲ, ყოველი სიტყუაჲ ბასრობისაჲ, ვნებული და მავნებელი, - ესევითარნი სიტყუანი ბრალისა თანამდებ არიან.
ვინაჲთგან უკუე ესე ესრეთ არს, ამიერითგან ნუ იგინი არიან ზრუნვასა და საურავსა შინა, რომელთათჳს ძჳრის-ზრახვანი ითქუმოდინ, არამედ რომელთა მიერ ითქუმოდინ; რამეთუ არა თუ ამათ უჴმს სიტყჳს-მიცემაჲ, თუ რად ძჳრი ვინ უზრახა, არამედ ამათ თანააც სიტყჳს-მიცემაჲ, თუ რად ძჳრსა იტყოდეს.
და ნანდჳლვე ესე ვნებაჲ არცა ჴორცთა რას ერგების და სულსა დიდად ავნებს. რაოდენ იგი სხუათა შეაწუხებს, ეგოდენ მეტყუელისა მის სულსა აჭირვებს, და ყოველივე სიტყუაჲ და ყოველივე საქმე, რომლითა მოყუასსა ვინ ავნებდეს, უმეტეს და უპირატეს თავსა თჳსსა ავნებს, რამეთუ რომელი ცეცხლსა დასთრგუნვიდეს, ფერჴთა თჳსთა დაიწუავს, და რომელი დეზსა წიხნიდეს, მოიწყლვის. ეგრეთ არს, რომელი მოყუასსა თჳსსა ავნებდეს.
სწავლაჲ მბ რაჲთა ვიღუაწოთ არა ვნებად, არცა ძჳრის-ზრახვად მოყუასთა, არამედ თავთა თჳსთა განვიკითხვიდეთ
აწ უკუე ესე საცნაურ იყავნ, ვითარმედ არა ესე არს ბოროტ, უკუეთუ სხჳსაგან შეგუემთხჳოს ჩუენ ჭირი რაჲმე, ანუ ზღვევაჲ, ანუ სავნებელი, არამედ ესე არს ბოროტ, უკუეთუ სხუასა ვავნოთ. იხილეთ, რაბამი ვნებაჲ შეემთხჳა დავითს საულისაგან. ვინ უკუე დიდ იქმნა და სანატრელ, ვნებული იგი ანუ მავნებელი?
აჰა ესერა საულს ვხედავთ, ვითარ საწყალობელ იქმნა და წარწყმედილ ცხორებასაცა თჳსსა და ჟამსაცა სიკუდილისასა და შემდგომად სიკუდილისა; ხოლო დავით მაშინცა სანატრელ და საქებელ იყო და სათნო ღმრთისა და კაცთა შორის დიდებულ, და აწ საჴსენებელი მისი არს უკუნისამდე.
იხილე კუალად იგივე დავით სხუასა ჟამსა, ვითარ, ავნო რაჲ მოყუასსა, ფრიადი ძჳრი შეემთხჳა, რაჟამს ბოროტი უყო ურიას, შეიცვალა წესი იგი პირველი და შთავარდა ბევრეულთა განსაცდელთა და, უკუეთუმცა არა პოვნილ იყო კაცი ბრძენი და გონიერი და სინანულითა აღეჴოცა ბრალი თჳსი, უძჳრესიმცა შემთხუეულ იყო - სრულიადი წარწყმედაჲ.
ამის პირისა უკუე სახენი წერილთა შინა აურაცხელნი იპოებიან. ამისთჳს, საყუარელნო, ყოველივე გულისჴმა-ვყოთ და ვივლტოდით ამის ცოდვისაგან. ნუ ვავნებთ მოყუასთა ჩუენთა ნუცა საქმით, ნუცა სიტყჳთ. რამეთუ ესერა აღმოვიკითხეთ ბრძანებაჲ უფლისაჲ, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: „ყოველი სიტყუაჲ ცუდი, რომელსა იტყოდიან კაცნი, მისცენ სიტყუაჲ მისთჳს დღესა მას სასჯელისასა“.1
უკუეთუ სიტყჳსა ცუდისა სასჯელი მიგუეჴადების, რაჲ ვთქუათ ძჳრისზრახვათათჳს და შესმენათა მოყუსისათა, რავდენისა სასჯელისა თანამდებ ვართ? რამეთუ დაღაცათუ სიტყუაჲ იგი ძჳრის-ზრახვისაჲ ჭეშმარიტ იყოს, შენ არავე გიჴმს ძჳრის-ზრახვაჲ, რაჲთა არა თანამდებ ბრალისა იქმნე. არა გესმისა, ვითარმედ ფარისეველმან მან ჭეშმარიტი თქუა მეზუერისა მისთჳს და რაჲ-იგი ყოველთა მიერ საცნაურ იყო, არამედ დაისაჯავე სასტიკად? ხოლო უკუეთუ ცხადთა და საცნაურთა საქმეთათჳს ძჳრისზრახვაჲ უჯერო არს, რავდენ უფროჲს ფარულთათჳს და იჭუეულთა? რამეთუ შეცოდებულსა მას აქუს მსაჯული, ხოლო შენ ნუვის განიკითხავ, რომლისა ზრუნვაჲ არა შენდა რწმუნებულ იყოს, ნუცა მოიტაცებ პატივსა მას მხოლოდშობილისასა, მისდა დამარხულ არს საყდარი განკითხვისაჲ.
ხოლო უკუეთუ გწადის შენცა განკითხვაჲ, გიჩუენო განსაკითხავი ფრიად სარგებლისაჲ და ბრალისაგან თავისუფალი: დასჳ საყდართა ზედა შინაგანისა გონებისათა განმკითხველი იგი გულისსიტყუაჲ და შემოიხუენ შორის ყოველნი ცოდვანი შენნი; განიკითხევდ მათთჳს სულსა შენსა და თუალუხუავად სასჯელსა მიჰჴდიდი და იტყოდე: თქუ შენ, სულო ჩემო, უბადრუკო და ულმობელო, რაჲსათჳს იკადრე ამათ ესევითართა საქმეთა ქმნად? უკუეთუ იგი საქმეთა თჳსთა მხილებისაგან ივლტოდის და სხუათასა ეძიებდეს, არქუ მას შერისხვით: არა მაგათ უცხოთა საქმეთათჳს გკითხავ, შენთათჳს გამომეც სიტყუაჲ, რაჲსათჳს ჰქმენ იგი რომელიმე ცოდვაჲ? რაჲსათჳს შთაჰვარდი ამას რომელსამე მწჳრესა? ხოლო რაჟამს ესრეთ შეაიწრო, უკუეთუ არარაჲ აქუნდეს სიტყუაჲ, ჰგუემდ მას ყუედრებითა და კდემითა, ვითარცა მონასა უჴმარსა და განდგომილსა. ამას ესევითარსა განსაკითხავსა დღითი-დღე განაწესებდი და შორის შემოიღებდი ჴსენებასა ცეცხლისა მის უშრეტისასა, მატლისა მის წამლეანისასა, ბნელისა მის გარესკნელისასა, ტარტაროზისა მის და ღრჭენისა კბილთაჲსა, განვრდომისა მის პირისაგან ქრისტესისა, რომელი უმწარეს არს ყოვლისა. ამას ესევი-თარსა მარადის იწურთიდი, რაჲთა არღარა შეუნდო სულსა შენსა თანამზრახვალ-ყოფად ეშმაკისა გულისსიტყუათა მიერ ბოროტთა, ნუცა ისმენ პასუხსა მისსა. უკუეთუ გეტყოდის: მე არა მნებავს, გარნა ეშმაკი მაიძულებს ბოროტისა წურთად, იგი მოვალს, იგი მებრძვის, არქუ მას: უკუე-თუმცა შენ არა გინდა, ეშმაკსა ვერარაჲ ძალ-უც, ქრისტესა შეუმუსრავს ძალი მისი, მტერისა მახჳლსა მოაკლდა სრულიად, და ქალაქნი საცთურისა მისისანი აღაოჴრდეს.2
უკუეთუ კუალად გრქუას, ვითარმედ: ჴორცთა თანა შეერთებულ ვარ და მათ თანა მელმის, სოფელსა შინა მკჳდრ ვარ, არქუ მას: ეგე ყოველი
1 მათ. 12,36. 2 შდრ. ფსალმ. 9,7.
სიტყუაჲ ცუდ არს და ამაო. მას ვისმე წმიდასა არა ჴორცნი ემოსნესა? იგი ვინმე მართალი არა სოფელსა ამას შინა იყოა? ვითარ იგინი წარემატნეს სათნოებითა, და შენ ჰმიზეზობ მიზეზთა ცოდვისათა? და შენ თჳთვე მას რომელსამე ჟამსა არა ჴორცთა შინა იყავა? არა სოფელსა მკჳდრ იყავა? ვითარ მაშინ, ეკრძალებოდე რაჲ თავსა შენსა, ყოველივე ძალ-გედვა და აწ ესრეთ იტყჳ? დაღაცათუ ფრიად ელმოდის სიტყუათა ამათ ზედა, შენ ყოვლადვე ნუ ულხენ, რამეთუ მო-თუ-სწყლა იგი, არა მოკუდეს, არამედ სიკუდილისაგან იჴსნე.
უკუეთუ თქუას: მან ვინმე განმარისხა, არქუ: თანაგაც ვნებაჲ და არა განრისხებაჲ; უკუეთუ თქუას: პირმან მან სახნიერმან მომწყლა ვნებითა, არქუ მას: და რაჲსათჳს არა გეპყრნეს თუალნი შენნი კრძალულად? არქუ მას, ვითარმედ: არა სარგებელ არიან შენდა მიზეზნი ეგე ცუდნი, რამეთუ პირველსა მასცა დედასა ევას არას ერგო სიტყუაჲ იგი, თუ: „გუელმან მაც-თუნა მე“.1
ხოლო ოდეს ესევითარი ესე სამსჯავროჲ აღჰმართო, ნუმცა ვინ არს შენ თანა, არამედ მხოლოჲ იყავ თჳსაგან ადგილსა ფარულსა და ჟამსა მყუდროსა; ვითარცა ბჭენი დიდებულნი შინაგან კრეტსაბმელისა სხდიან, ეგრეთვე შენ შევედ საუნჯესა შენსა, სენაკსა ფარულსა, და ესე ყოველი განიკითხე. ეგრეთვე კუალად მწუხრი სარეცელსა ზედა შენსა ესევე განსაკითხავი გონებასა შინა შენსა შემზადე. ამისთჳს თქუა წინაჲსწარმეტყუელმან: „რაჲ სთქუათ გულთა თქუენთა, სარეცელთა თქუენთა ზედა შეინანეთ“;2 და კუალად იტყჳს: „უკუეთუმცა მოგიჴსენე შენ სარეცელსა ჩემსა ზედა, ცისკარსამცა აღვიმსთუე და გევედრებოდე შენ“.3 ხოლო იგი წინაჲსწარმეტყუელი ვითარცა იტყოდა, ეგრეთცა იქმოდა. ამისთჳსცა ღაღადებს: „დავშუერი მე სულ-თქუმითა ჩემითა, დავბანე მარად ღამე ცხედარი ჩემი, ცრემლითა ჩემითა სარეცელი ჩემი დავალტვე“.4 რამეთუ ესევითარსა განსაკითხავსა შეუმზადებდა სულსა თჳსსა დღითი-დღე.
უკუეთუ შენცა ეგრეთ იქმოდი და მცირეთაცა ცთომათათჳს სულსა შენსა ბრალსა მოჰჴდიდე, დიდთა ყოვლადვე არა მიეახლო, არამედ რომელნი გექმნენ ცოდვანი, იგინიცა შეინანნე და კადნიერებით წარსდგე წინაშე საყდარსა ქრისტესსა. ამისთჳს იტყოდა პავლე: „უკუეთუმცა თავ-თა თჳსთა განვიკითხევდით, არამცა განვიკითხენით“.5 ეგრეთ წმიდაჰყოფდა იობ შვილთა თჳსთა, რამეთუ რომელი უცნაურთა ბრალთათჳს შესაწირავთა შესწირვიდა, საცნაურთათჳს არამცა ძლიერად განიკითხვიდაა?
ხოლო ჩუენ არა ესრეთ ვიქმთ, არამედ და-რაჲ-ვწვით სარეცელთა ზედა, მეყსეულად ანუ არაწმიდათა გულისსიტყუათა ვიწყით წურთად, ანუ ცუდთა და სოფლიოთა საქმეთა ზრუნვად. და საუნჯე თუ მცირე-
1 დაბ. 3,13. 2 ფსალმ. 4,5. 3 ფსალმ. 62,7. 4 ფსალმ. 6,7. 5 1 კორ. 11,31.
დი გუაქუნ, წარმავალი და ამაოჲ, დიდითა კრძალულებითა ვსცვიდით მას მპარავთაგან და ავაზაკთა, ხოლო სულსა ამას ჩუენსა საწყალობელსა, რომელი-იგი მხოლოჲ მოცემულ არს ჩუენდა, და სხუაჲ ნაცვალი მისი არა არს, განვსცემთ ყოველთა მპარავთა და ავაზაკთა წარსატაცებელად, ყოველთა ბოროტთა გულისსიტყუათა ფერჴისსაცემელად; გინა თუ სიძვისაჲ მოვიდეს, გინა თუ ანგაჰრებისაჲ, გინა თუ გემოთმოყუარებისაჲ, ანუ თუ გულისწყრომისაჲ, ანუ შურისაჲ, ანუ თუ სხუაჲ რომელიმე ბოროტთა ვნებათაგანი, მეყსეულად კარსა განუღებთ და შევიწყნარებთ, და მათ თანა იქცევინ და მათ თანა ზრახავნ სული ჩუენი, ვიდრემდის მოვიდის ძილი და ძლით განაშორნის ჩუენგან; უფროჲსად არცა მაშინ განგუეშორნიან, არამედ რასა-იგი ვიგონებდით მღჳძარენი, მათვე საქმეთა უცნებანი ძილსა შინა მერეოდიან. ამისთჳსცა, განთენის რაჲ, უცნებათა მათგან შეშფოთებული იგი სული მრავალგზის საქმესაცა მათ უცნებათასა შთავარდის.
ოდეს-მე უკუე უძლოთ უბადრუკთა ამათ ამის ნაგევისა სულთაგან ჩუენთა განყრად? ოდეს უძლოთ ეკალთა ამათ აღმოფხურად? ოდეს დავსთესოთ თესლი კეთილი?
არა უწყია, საყუარელო, რამეთუ ჟამი მკისაჲ მოწევნულ არს? ხოლო ჩუენ ყანობირნი ჩუენნი არღა გჳთერძვან. აწ უკუე მო-თუ-ვიდეს მუშაკთმთავარი იგი და სიტყუასა მიგუჴდიდეს, რაჲ-მე ვთქუათ ანუ რაჲ მიუგოთ? ვთქუათ, თუ: თესლი არავინ მოგუცა? ვტყუვით, რამეთუ დღითი-დღე მოგუეცემის. ვთქუათ, თუ: ეკალნი არავინ აღმოფხურნა? სირცხჳლეულ ვიქმნნეთ, რამეთუ გუემხილოს, ვითარ დღითი-დღე ლესვიდეს წმიდანი მისნი მანგალთა და გუაიძულებდეს მოჭრად ეკალთა ჩუენთა. უკუეთუ ვთქუათ, თუ: სოფლისა ზრუნვანი შეგუაშთობდეს, მრქუას: რად არა ჯუარს-აცუ თავი შენი სოფლისა? რად არა მოიძულე ყოველი და მე შემიყუარე? ესეღა მებრძანა შენდა.
რაჲ-მე ვყოთ, ძმანო? შეურვებულ ვარ. უკუეთუ რომელმან ქანქარი იგი მიიღო და არა განამრავლა, არამედ იგივე მისცა, რომელი მიეღო, და ამისთჳს განვარდა შეკრული, სადა-იგი არს ტირილი თუალთაჲ და ღრჭენაჲ კბილთაჲ, ჩუენ-მე რაჲ ვყოთ, რომელთა მოცემულიცა იგი წარგჳგიეს და ყოვლადვე ცარიელნი ვართ? მიკჳრს უკუე, ვითარ არა შევიკდემთ, ვი-თარ არა მოვიქცევით. არა-მე ვხედავთა სოფლისა ამის ამაოებასა, სიკუდილისა უცნაურებასა, სასჯელისა მის საუკუნოჲსა თანამდებებასა? არა გულისჴმა-ჰყოფთა, ვითარმედ არა სათნოებაჲ ხოლო არს საშრომელ, არამედ ვნებანიცა უმეტესად? იგი აქა მცირედ საშრომელ არს და უკუნისამდე განსასუენებელ, ხოლო ცოდვაჲ აქაცა მაჭირვებელ არს მოქმედთა მისთა და მუნ უკუნისამდე მტანჯველ. რაჲ არს უკუე ამაოებაჲ ესე, რომელ დაუტეობთ კეთილსა და აღვირჩევთ ბოროტსა? უფროჲსღა არიან სათნოებანი, რომელთა ყოვლადვე არა აქუს შრომაჲ. რამეთუ რაჲ შრომაჲ აქუს არაძჳრის-ზრახვასა, არატყუილსა, არაფიცსა? უფროჲსღა ტყუილსა და ფიცსა და ძჳრის-ზრახვასა აქუს ჭირი და შრომაჲ, არამედ ჩუენისა ვერაგობისაგან დაუტეობთ კეთილსა და ადვილსა და ვიქმთ ბოროტსა და ძნელსა; ეგრეთვე სხუანიცა იგი ვნებანი დაჴსნილებისა ჩუენისაგან მძლე გუექმნებიან და სხჳსა არარაჲსაგან.
აწ უკუე, საყუარელნო ჩემნო, ესე ყოველი გულისჴმა-ვყოთ და შევიკრძალნეთ თავნი ჩუენნი პირველ სიკუდილისა. მოვიძულოთ ცოდვაჲ და შევიყუაროთ სიმართლე, მოვიძაგნეთ ვნებანი და შევიტკბნეთ სათნოებანი, რაჲთა მოვიღოთ ქრისტესგან მოტევებაჲ ცოდვათაჲ და საუკუნეთა მათ კეთილთა ღირს ვიქმნეთ მიმთხუევად მადლითა და კაცთმოყუარებითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, რომლისა თანა მამასა სულით წმიდითურთ შუენის დიდებაჲ, პატივი და თაყუანის-ცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.